‘Wanneer je de top van de berg hebt bereikt, dan ben je pas op de helft van je uitdaging.’ Het is een quote die erg vaak wordt herhaald in de bergsport maar waar ieder jaar nog tientallen klimmers de harde realiteit van moeten meemaken.

Ieder jaar veel ongelukken

Wie in de zomer de kranten er op naleest zal er niet ontkomen. Niet zo zelden zal je er een krantenartikel aantreffen waarin geschreven wordt dat opnieuw een landgenoot is verongelukt in de bergen. Of het nu op het Mont Blanc massief is waar jaarlijks meerdere klimmers aan hun einde komen of in een ander gebergte. Ook deze zomer zijn er ervaren en minder ervaren Nederlandse klimmers overleden na een valpartij in de bergen. Vaak gebeurt dit zelfs op de terugweg van een succesvolle beklimming.

Afdalingen

Wie er de statistieken op natrekt zal merken dat de meeste ongevallen in de bergen gebeuren tijdens de afdaling. Logisch? In zekere zin wel gezien je tijdens je afdaling er al een erg zware beklimming hebt op zitten. Je lichaam is vermoeid en dit leidt vaak tot een al dan niet miniem concentratieverlies waardoor er al snel een verkeerde stap is gezet. Een andere gedurfde bewering is dat veel klimmers al hun krachten gebruiken om die felbegeerde top te behalen, hun doel, en niets meer overhouden voor de afdaling naar de berghut of vallei. En dat terwijl je op de top pas halverwege bent. Hoewel vermoeidheid inderdaad een grote rol speelt, is de richting waarin wordt geklommen ook erg belangrijk. Een val terwijl je klimt zal minder gevolgen hebben dan een val tijdens je afdaling waarbij je vaak richting de diepte valt.

Euforie

Maar het vergrote risico op een valpartij is niet alleen te wijten aan de fysieke capaciteiten. Wie de top behaalt van een berg is vaak erg euforisch. Zijn doel is immers behaald. Die euforie zorgt tegelijk voor een vermindering van concentratie. Kan je dit allemaal voorkomen? Ja. Zie de top van de berg niet als hét doel van je beklimming. En spaar wat krachten voor de afdaling.

Door: Dempsey Cappelle